اون لامصب خودتونید!

توی جمع هایی که خواسته ناخواسته الان باهاشون درگیرم( دانشگاه، فامیل، یه عدهی متفاوتی از دوستا، فامیلای دور) ، هی میگن کاش یکی بیاد از این وضع نجاتمون بده ( این وضع: وضعِ مسخره ی نارضایتی از استاد، وضعِ تعصب بیخود شوهر، وضعِ کنترل ببش از اندازه ی والدین و ...)

اون لامصبی که شرایط رو تغییر میده، خودتی. اون لامصب تویی که جای یه کاری کردن، داری غر میزنی.. حالیته؟ نه جداً حالیته؟ تویی..

متاسفم، تو به خودت نیاز داری

بذر نارنج

بذر درخت نارنج‌ی بودیم که به کنجکاوی، در گلدان شکسته ی توی انباری کاشته شده بودیم...

تصمیم برای مهاجرت هم آره هم نه

اینکه ار مهاجرت سرد شدم یکی از دلایلش اینه که الان آدمای خوبی اطراف من قرار گرفتن

 

اَه خوب های بد..

ورژن خام‌ترِ من، سوالات مزخرفی می‌پرسید.

هم اکنون دارم به صداهای ضبط شده از کلاس های دو سال پیشم گوش می‌دم و جزوه برمی‌دارم.. ‌تنها نکته ی حائز اهمیتی که پیدا کردم اینه که سوالایی که فکر می‌کردم خیلی خفنن و وَه که چه صنعت کردم با پرسیدنشون.. الان که می‌شنوَم، تقریبا مزخرف ترین سوالایی که تو عمرم شنیدم :)))

دل‌گرمی عید ۹۸

همیشه‌می‌گفتم اگه الان جنگ بشه (به هر دلیل) یه فرقی با جنگ قبلی داره.. اونم اینکه این‌دفعه مردم دیگه‌ پشت هم‌ نیستن، دیگه همو ندارن

اما اینکه الان می‌بینم خونه هر کی‌ میرم میبینم آجیل نخریده یه ذره ته دلمو گرم کرد