That's too much for now

امروز وقتی از دهن مامان پرید که این سالها دیگه سالهای آخره که ۴تاییمون اینجوری جمعیم، دلم یه طوری مچاله شد. منظورش این بود که دیگه از اینجاها به بعد من و داداشم کم کم میریم سیِ خودمون. شاید حتی جسماً کنار هم باشیم اما انگار دیگه مسیره هر کدوممون شکل می‌گیره. اینو حالا که همه دغدغه‌ی خودشونو دارن، کاملا حس می‌کنم.

روند زندگی داره خیلی تند طی میشه و من واااقعا دلم نمیخواد باهاش برم. میخوام یه لوپ زمانی، مکانی، کوفتی چیزی توی این دورانم باز باشه و هی تردمیل طور تکرار بشه. در ظاهر زندگی جریان داشته باشه اما دیگه نتونه چیزی رو ازم بگیره. و من هم در ازاش چیزی از زندگی نمی‌خوام. هیچ آینده‌ای نمی‌خوام. فقط دیگه «حال» رو از من نگیره.

حقیقتا نمیدونم داره چی میشه. من بعد از اون صبحی که توی پیش‌دانشگاهی ما رو به زور صف کردن و به زور بهمون نرمش دادن و از فواید نرمش صبحگاهی گفتن، دیگه نمی‌دونم دقیقا داره چه اتفاقاتی میوفته. یعنی میدونم‌ ها. اما انقد سریع و پشت همه که تا میام درکش کنم ازش جا می‌مونم. انگار همش دارم می‌دو‌ئم که با اتفاق بعدی هماهنگ شم و اینطوری خودمو پشت سر جا میذارم.

میدونم زمان می‌گذره و میدونم زندگی همینه.... I can't let it go. I don't want to.

پ.ن. دیروز خبر فوت کامبیز درم‌بخش رو شنیدم. دیگه انصافا خیلی ناجوانمردانه داره می‌گذره..

باید بشه زن‌های گمنام و جسور قبل از خودمو ببینم..

باید دنیای بعدی‌ای هم باشه

باید از مادربزرگ مامانم بپرسم چطور بعد اینکه شوهرت همه‌ی پولاتو، زمیناتو، ملک‌ها و اسب‌ها و خونه‌تو بالا کشید و رفت یه شهر دیگه زن گرفت، با سه تا بچه پا شدی اومدی تهران خودت از صبح تا شب کار کردی تا بزرگشون کنی؟ 

یا حتی از مادربزرگ پدری خودم بپرسم چطوری از شهرت خسته شدی و فقط با یه بقچه پا شدی اومدی تهرون؟

من خیلی سوال ها از زن‌های قبل خودم دارم. باید بشه ازشون بپرسم..