خیره‌گی

آره جونم، از میزان خیره‌گی‌ها و سردرگمی‌ها و فکرایی که در این هفته داشتم (و هنوز تموم نشده) بخوام برات بگم، میگم که این هفته تمام چایی هایی که ریختم رو سرد شده خوردم

احساس می‌کنم برگشتم خونه

دی‌شب از شاپور بنیاد تو استوریم نوشتم:

« دیگر

نه می‌گریزم

نه به فتح جهان‌های متروک می‌روم »

از دی‌شب سبکم. رهام. مثل بغضی که گریه شده باشه. مثل یه چیزی که تو حلقم بوده باشه و بتونم بیارمش بیرون..حالا راحت نفس می‌کشم. مثل زنجیری که به پام بوده و‌ نمی‌تونستم راه برم..حالا‌ می‌دَوَم. مثل دستبندی که به دستم بوده و دستام رو به هم چسبونده بوده... حالا می‌رقصم

درد و جای حالت قبلی رو تن و روحم مونده اما فعلا تو حال و هوایِ لذت رهایی ام، خیلی به جایی که رو تنم گذاشته توجه نمی‌کنم.

و به طرز مسخره‌ای یعد از یک ماه امروز تونستم رو کارم تمرکز کنم، و به شکل بهتری رو خودم تمرکز کنم. انگار از ریل خارج شده بودم و حالا دوباره به خط برگشتم.

هـعـاای که می‌فهمم

فردین خلعتبری توی صبح خلاق می‌گفت:

من موقع کار کردن آدم خوشحالی نیستم، از این خوشحال نبودنمم، ناراضی نیستم..

(هـعای که میفهمم چی میگه.. وای که میفهمم چی میگه)

{نویسنده در حالی که دستش بر پیشانی‌ست و سرش را تکان می‌دهد..اشک می‌ریزد و سپس کله‌اش را به دری، تخته‌ای چیزی می‌کوبد D: }

انتقام ونگوکی

ونگوک برای این نقاشیش نوشته: می‌خواستم با رنگ‌های درخشان با از اندوه و فقر و بیماری‌ای که نصیبم شده، انتقام بگیرم

(بارالهی، یه همچنین اشتیاقی واسه همچین انتقامی عطا کن ... لطفااا)